4 d’abril del 2006

Cómo tener autoestima y no morir en el intento

Eixe és el títol que una bona amiga m'ha suggerit per a este blog, com a alternativa a l'actual.

Passa una cosa curiosa amb ma kasa, i també amb ma vida, de la qual m'he adonat gràcies a esta amiga... Visc en ma kasa ja 4 anys, i està a mig decorar, com incompleta; no parla del tot de com sóc jo, li falta alguna cosa, li falten coses (en sentit ampli) que diguen com sóc jo... Doncs, realment, ma vida està així. Tinc ma vida a mig decorar. Realment, tinc ma vida indefinida, o no definida del tot, sense un rumb clar en molts aspectes. Què és lo que vull? Eixa pregunta em costa un muntó de contestar, en moltes facetes de ma vida. No sé com puc saber què és lo que vull... ¿Em deixe influir massa per l'entorn, fins i tot més del que imagine?

Sobre el tema de calfar-se massa el cap ja he parlat altres vegades ací... Pense que tampoc cal renunciar a calfar-se el cap, i que de fet hi ha vegades en què és inevitable... En general, crec que hi ha problemes o situacions en què és bo calfar-se el cap, o donar-los voltes, per a trobar-ne una solució. Pense que és una bona eina quan hi ha un problema a solucionar. El mal està quan em calfe el cap per a crear nous problemes, d'on no n'hi ha... Per tant, pense que és una cosa que he de controlar, per tal de no ofegar-me en els meus propis pensaments, però que no convé deixar de fer de manera radical. Si, simplement, em deixe dur, sense pensar mai, acabe fent les coses per inèrcia (també vaig escriure ja sobre este perill per a mi).

No vull fer de l'autoestima el tema estrella ni el centre dels meus pensaments. Sé que estic molt més millor que fa dos anys, per exemple, i que encara puc estar millor... És una cosa que cal cuidar, i pense que ara sóc molt més conscient de moltes coses i que em conec molt més millor; i encara em queda camí, sí. Això està ahí, d'acord. Però no avançaré res pensant sobre l'autoestima, sinó que, de nou, l'única pregunta que em val la pena fer-me és: Què és lo que vull? Quin camí vull triar per a ser feliç?

Per favor, de veritat, s'admeten suggerències o propostes de millora respecte a eixa pregunta, i, en general, sobre tot el tema d'este post.

4 comentaris:

Anònim ha dit...

Autoestima....ufff...lo más parecido al dow jones, sube y baja sin avisar.
Unos dias la tengo por los suelos y otros en las nuebes, eso significa que la pierdo? llamo a Lobatón??
Para mí, muchas veces me es difícil saber que es lo que quiero (aunque no lo parezca), así que un buen dia decidí primero centrarme en lo que no quiero.
Por suerte o desgracia, la vida nos pone ante situaciones que no sabemos si nos gustaràn o no, pero las tenemos que afrontar y con ellas nos iremos afianzando en la búsqueda de nuestro yo.
Mi lema es "si no pruebas, no sabes si te gusta", dentro de unos límites claro.
El que no arriesga no gana, y es peor quedarse con las ganas que salir "mal parado" de una situación.
Y repecto a lo de comerse el coco....en ocasiones en conveniente, pero es que a veces lo tuyo es demasié pal body, hay que dejarse llevar un poco.

-Continuarà-

Anònim ha dit...

"Redecora tu vida"
(Si, el sr Ikea ha dicho que un dia de estos nos pagará algo por la publicidad).
Las personas que me conocen, saben que mis objetos personales y mi forma de vestir con un fiel reflejo de cómo soy y cuál es mi estado de ánimo.
Normalmente soy conocidad como "la chica colorines", tengo predileción por los colores alegres (lo que no quita que también haya colores "serios"). Mi forma de vestir es así, pero sin ser escandalosa para nada, sólo hay ese toque de color que me caracteriza, esos pequeños detalles que describen mi alegria, y acompañan esa sonrisa que casi siempre tengo (y según dicen, me caracteriza).
Hace un tiempo a todo ésto no le daba importáncia, estaba anulada como persona, no tenia ilusión por nada, hasta que un dia, un muy buen amigo me abrió los ojos y me dijo que aprendiera a ser "egoista" y pensara más en mi de vez en cuando.
Ahora es lo primero que hago al levantarme y lo último que hago al acostarme.
Tengo amigos increibles, maravillosos a los que quiero un montón, mi família a la que todavía quiero más y claro que pienso en ellos, pero también pienso en mi.
He aprendido a descubrirme, a saber que sola también puedo hacer muchas cosas (aunque no negaré que la gran mayoria se hacen mucho mejor en compañía).
Tengo mil cosas por descubrir aún y eso me gusta, ahora sólo me queda decidir si las descubriré sola o en compañia.
No se si esta parrafada personal te servirá para algo o no, que yo escribiendo me voy de guatemala a guatepeor, sinó ya sabes, reclamaciones al fondo a la derecha.

Anònim ha dit...

Sólo espero poder ayudarte a llenar y acabar de decorar tu casa y sobre todo, tu vida para que no estén tan vacías de tantas cosas. En este momento, estoy algo "confundida" aunque más bien diría que hay cosas que me han pillado por sorpresa y que aún tengo que digerirlas. Creo que sí te calientas mucho la cabeza, ya lo sabes, pero supongo que lo haces porque lo necesitas. También creo que tu vida está más definida de lo que crees, sólo que has de darte cuenta.
Yo creo que tú basicamente quieres ser feliz pero no sólo eso, quieres también hacer feliz a los demás luego, no conseguirás ser feliz hasta que los demás lo sean, quieres cambiar muchas cosas que muchas veces no dependen de tí. No soy quién para decirte qué camino has de tomar: toma el camino que te dicte el corazón, el que creas mejor para tí, el que te de más estabilidad...tú eliges.

Anònim ha dit...

ei j no soc ningu.
em sap mlt de greu dirte que estic fa no fot com t, no se que cardar ni quina llum em tira. A+a+ n em puc queixar pq ting una xicota que creu en mi + k n pas j. la meva situacio es un pel estranya.Fa poc me independitzat tot sol i segueixo trevallan al bar dls meus pares, pero ja fa tems que se que aixo no es per mi, encara que segueixo treballanti i em segueixo queixan. que s faig tantas hores que no puc estudiar..., que si estic sempre de mal humor..., que si no se que fare d'aki uns anys... Pero avui lleguin tot l'ho que s'ha escrit aki penso que la desicio te tans factors influents que, una desisio s'ha de pendre sense saber i es bona, si queda b, o s simplament fa mal d'ulls. crec que lo + dificil es saber a quina burra tirar la cua. per aixo l'ho prinsipal es no quedarse aqui devant de l'ordinador i moures. "EL TEMPS ENS DONARA LA RAÓ" QUE COLLONS J MEN VAIG. JAJA que hi agui sort i ADEWWWWWWWW....